O, wat 'n lekkerte - ek ontvang die volgende berigte Vrydag per e-pos.
En ek word weer eens daaraan herinner dat 'n mens nou maar een maakl nie lou teenoor ons skool kan staan nie. Jy kan nie soortsvan of halfpad lojaal wees nie; jy is slegs een van twee dinge: 100% aan ons kant, of 100% teen ons gekant.
Maar eintlik is daar 'n derde: 587% aan ons kant. Ek dink in die verband byvoorbeeld aan die netbalafrigster, 'n oud-Parkie, op die foto. Die vrou rig vandat ek in 2000 hier aangekom het, steeds by ons af. Ek was hier op skool, ek was na matriek steeds betrokke, en ek is met al my eie kinders al klaar deur Menlopark, steeds betrokke.
Ook op die rugbyfoto herken ek name en gesigte wat ek meer as dertig jaar later in sleutelposisies by die skool leer ken het.
Dis miskien hoekom ek elke keer huiwer as ek die woord Oud-Parkie moet tik. Dit voel elke keer vir my dat daar nie iets soos 'n Oud-Parkie is nie - jy bly lewenslank 'n Parkie, of jy nou hier op skool is, en of jy dertig jaar gelede hier op skool was.
Ook, as ek kyk wie die berigte deurgestuur het, dan raak ek daarvan bewus.
Ek het die vakansie wat verby is, berigte oor die naam wat die e-pos van Vrydag vergesel, geplaas, berigte oor 'n trotse Parkie in murg en been. En hier is dit al die jare later, en hier is die mens nog net so lojaal soos destyds en stuur vir sy iets vir ons blog.
Dis lieflik om dit te kan beleef. Baie dankie.
